Κυριακή 12 Ιανουαρίου 2014

ΠΑΜΠΛΟ ΓΚΑΡΣΙΑ part 2



Ένα βράδι που βρεχε, είχα γράψει μια ωδή, έναν ύμνο, μια ελεγεία στον ΠΑΜΠΛΟ ΓΚΑΡΣΙΑ.

Μπορείς να το απολαύσεις εδώ: 



Θυμάμαι δε ότι είχε αναδημοσιευθεί σε φόρουμ οπαδών του ΠΑΟΚ και είχε σχολιαστεί ευμενώς. 

Ένα τεράστιο πρόβλημα που έχουμε στον ελληνικό αθλητισμό είναι ότι δεν κρατάμε τις μνήμες μας ζωντανές. Όλα τα παρασύρει η λήθη. 

Έχουμε τόσο μεγάλη αθλητική κληρονομία, σε πολλά αθλήματα, παράδοξο φαινόμενο για μια τόσο μικρή χώρα όπως η Ελλάδα – φυσιολογικό φαινόμενο για το DNA των Ελλήνων. 

Δεν υπάρχει ένα οργανωμένο αρχείο με διάφορα Highlights, τα καλύτερα στιγμιότυπα, αφιερώματα και οι ομάδες να πουλήσουν τα σχετικά dvd και ο κόσμος να μαθαίνει και να θυμάται. 

Δεν βρέθηκε καμία ομάδα, κανένας φορέας να συγκεντρώσει σε ένα αρχείο οοοοοοοοοοοοοοολους τους αγώνες των ελληνικών ομάδων σε οοοοοοοοοοοοοολες τις διοργανώσεις και να βγάλει μια σειρά με DVD για κάθε παίκτη, τις καλύτερες φάσεις του, μια ωραία συνέντευξη, τις κορυφαίες στιγμές του, μια παρουσίαση βράβευση στο γήπεδο, dvd προς πώληση και με ένα τρύγο τρία ζμπαρόνια. Έσοδα για την ομάδα, ψυχαγωγία για τον κόσμο και brand name για το υποπρϊόν που λέγεται ελληνικό ποδόσφαιρο. 

Ναι, είναι χρονοβόρο. Αν όμως ρίχνονταν στη δουλειά 100 προγραμματιστές με στοιχειώδεις γνώσεις video editing, σε 5-6 χρόνια θα είχαν τελειώσει. 

Αυτό που βλέπουμε είναι πλήρης απαξία και προχειράτζες.. 

Ο μεγαλύτερος αθλητής όλων των εποχών, ο Νίκος Γκάλης,  έπρεπε να περιμένει 20 χρόνια για να τιμηθεί όπως του αρμόζει και αν ψάξεις, δεν θα βρεις ούτε ένα βίντεο αφιέρωμα της προκοπής για αυτόν. 

Οι ίδιες οι ομάδες δεν ενδιαφέρονται να τιμήσουν τους σημαντικούς παλαιμάχους τους. Είδες εσύ να τιμά ο Ολυμπιακός τον Αναστόπουλο ή τον Τζόρτζεβιτς; Ο Παναθηναϊκός τον Βαζέχα; Η ΑΕΚ τον Σαβέβσκι ή τον Μανωλά; Ένα φιλικό θυμάμαι ΑΕΚ-Εθνικής για τον Μαύρο και άλλο ένα ΠΑΟ-Σαραγόσα για τον Σαραβάκο και μας τελείωσε. 

Οπαδούς δεν δημιουργούν μόνο οι τίτλοι αλλά και οι μνήμες. 

Η τελευταία ηγετική προσωπικότητα που κυκλοφορούσε στο πενιχρό ελληνικό ποδόσφαιρο ήταν ο ΠΑΜΠΛΟ ΓΚΑΡΣΙΑ. Φίλοι μου στη Σαλόνικα, μου έχουν διηγηθεί διάφορες ιστορίες για τον Ουρουγουανό και γιατί είναι τόσο δεμένος ο κόσμος μαζί του. Πόσες και πόσες φορές δεν έχει πάει σε συνδέσμους, σε μαζώξεις, σε νοσοκομεία και καμιά φορά νοιώθεις ότι η διήγηση αγγίζει τον αστικό μύθο. 

Χάρηκα όταν έφυγε για χάρη του ο Δώνης. Από το πέρασμα του στην ΑΕΚ μου ήταν αντιπαθής και δεν μου άρεσε ούτε η συνεχής υποστήριξη του από τον τύπο – χωρίς να συνάδει η καριέρα του και τα …τρόπαια του τόση υποστήριξη- ήταν τελείως άστοχο ένα πέσιμο στον Καρπετόπουλο για μια χιουμοριστική στήλη περί διαιτησίας. Γενικά τσακωνόταν με όλο τον κόσμο και ο μέγας αυτός κόουτς αυτή της στιγμή βρίσκεται στην ποδοσφαιρομάνα Κύπρο χωρίς να σημειώνει κάποια συγκλονιστική επιτυχία. 

Η δεύτερη αποπομπή του Γκαρσία από τον ΠΑΟΚ με ενοχλεί.
Δεν καταλαβαίνω. 

Είναι δα τόσο ανταγωνιστικό αυτό το ελληνικό πρωτάθλημα που δεν θα μπορούσε ο Γκαρσία να παίξει 30-40 λεπτά σε 5-6 αγώνες; 

Έχει δα ο ΠΑΟΚ τους φοβερούς και τρομερούς χαφ στο κέντρο και δεν θα μπορούσε ο Πάμπλο να ήταν 2-3η αλλαγή; 

Είναι δα τόσο ισχυρές οι ελληνικές ομάδες στο πρωτάθλημα μας που ο ΠΑΜΠΛΟ ΓΚΑΡΣΙΑ δεν είχε θέσει για μισή ώρα; Σιγα την πριμέρα ντιβιζιόν δηλαδή! 

Έτσι ώστε να τον δούμε όλοι ότι πράγματι «δεν μπορεί το παλικάρι» που έλεγε και ο πιο έντιμος έλληνας προπονητής όλων των εποχών, ο Άγγελος Αναστασιάδης, να του γίνει μια τιμητική αποστρατεία και να είμαστε όλοι ευτυχισμένοι. ‘ασε δε που πιστεύω ότι σε ειδικές συνθήκες θα μπορούσε να βοηθήσει ενεργά. 

Λες και πάει ο ΠΑΟΚ για πρωτάθλημα ή θα χάσει τη σίγουρη δεύτερη θέση. 

Έπρεπε να τελειώσει με αυτόν τον άθλιο τρόπο ο Γκαρσία; Ας τον τιμούσε όπως του άξιζε και μετά εντάξει, αν είχε την τόσο μεγάλη φιλοδοξία να παίζει 90’ ας πήγαινε στην Ξάνθη. 

Γιατί πια αυτή η συμπεριφορά των Ελληνικών ομάδων στους αθλητές τους; 

Μικρό πρωτάθλημα, μικρές ομάδες, μικροί άνθρωποι…. 

Μόνο ο Παναθηναϊκός στο μπάσκετ με τρεις  γιορτές για τον Αλβέρτη, τον Μπατίστ και τον Τσαρτσαρή φαίνεται να ξεφεύγει κάπως από αυτή την αθλιότητα. 

Μια ομάδα μεγαλώνει, βαραίνει η φανέλα της και εδραιώνεται ως μεγάλη όχι μόνο από τους τίτλους και τον όγκο των οπαδών της. Αλλά και από τις μνήμες που διατηρεί ζωντανές. 

Τρανό παράδειγμα το ΝΒΑ. Ας δουν οι εγχώριοι γίγαντες τι αρχειοθέτηση γίνεται στο κορυφαίο πρωτάθλημα του πλανήτη και πως οι Αμερικανοί κρατούν ζωντανούς τους θρύλους τους και την αίγλη του αθλήματος. 

Δεν χρειάζεται να κάνουν κάτι τρομερά ρηξικέλευθο. 

Ας αντιγράψουν τους κορυφαίους…



0 Λογομαχιες:

Δημοσίευση σχολίου

Γράψε ότι θέλεις με ευπρέπεια