CAVEMAN

Η φίλη μου η Αργυρώ στο τηλέφωνο:

«Υποπτε, θα πάμε σε μια θεατρική παράσταση αλλά δεν θα ψυχοπλακωθούμε χριστουγεννιάτικα! Είναι το Caveman, το χω δει παλιά με τον Γεννατά, τώρα παίζει ο Κυριακίδης και αναφέρεται χιουμοριστικά στις σχέσεις των δυο φύλων, θα σου αρέσει μια και στο μπλογκ σου έχεις γράψει ελεγείες επι του θέματος!»

Ο πιο κακός άνθρωπος στον κόσμο δεν μπορεί να χαλάσει χατήρι στην Αργυρώ και αρκέστηκα να της πω πως «αμα είναι μούφα εκτος ότι θα με ακολουθήσεις οπου σου προτείνω χωρίς αντίρρηση, θα σε κράζω για ένα χρόνο!»,

Είναι λίγο περίεργο αυτό με το θέατρο. Στον κινηματογράφο αν δεις στους τίτλους σκηνοθέτη και πρωταγωνιστή, πάνω κάτω ξέρεις τι πρόκειται να δεις. Το θέατρο είναι σε μεγάλο βαθμό, ρουλέτα.

Φτάσαμε στο Κορονετ – Coronet, άνετα μια και δεν είχε κίνηση. Οι αστοι ετοιμάζονταν για τις νυχτερινές εορταστικές επιδρομές. Η πρώτη εντύπωση ηταν αρνητική. Αβολα και στενά καθίσματα, αν είχες την ατυχία να εχεις μπροστά σου έναν ψηλό φίλο του θεάτρου δύσκολα έβλεπες στη σκηνή, αν είχες ήδη καθίσει και κάποιος άλλος έπρεπε να περάσει, αντι να σηκωθείς, το καλύτερο που είχες να κάνεις ήταν να ….βγεις προς τα εξω και τέλος μια ανυπόφορη μυρωδιά. Δεν ξέρω, ανοιχτό τον υπόνομο είχαν, απευθειας σύνδεση με τον βόθρο, αλλά μέσα το θέατρο μύριζε άσχημα.

Σέβομαι ιδιαίτερα τον ηθοποιό που είναι μόνος του στη σκηνή. Εξ ορισμού πρέπει να είναι 100% ψυχή τε και σώματι παρών, καθώς είναι μια ομάδα μόνος του και δεν δικαιούται να κάνει έστω ένα λάθος. Φαίνεται αμέσως. Για αυτό και ως μορφή τέχνης, εχω σε μεγαλύτερη εκτίμηση το θέατρο από τον κινηματογράφο. Στο θέατρο δεν υπάρχει ούτε μονταζ, ουτε replay, ουτε εφε, ουτε δεκάδες ρόλοι και κομπάρσοι.

Στο θέατρο ο ηθοποιός είναι γυμνός.

Ποσώ δε μάλλον όταν είναι μόνος του.

Ειρήσθω εν παρόδω θα ηταν πλεον δίκαιο να μην κόστιζε η παράσταση 23 ευρώ. Δηλαδή αν ενας ζητάει 23 ευρώ, οι θίασοι που έχουν 5-6 ηθοποιούς, πόσα έπρεπε να απαιτούν στο εισιτήριο, 100 ευρώ;

Το Caveman είναι μια παράσταση «παραπόνων» των ανδρών από τις συζύγους τους. Εχει πλάκα, είναι διδακτικό και εχω να το συστήσω σε κάθε ζευγάρι. Εκει που θα ρουτινιάσουν μπροστά στην τηλεόραση, εκει που θα πιουν άλλον έναν καφε από τους χίλιους, ας πάνε να το δουν. Θα έλεγα ότι λειτουργεί ως καταπραϋντικό – αναζωγονητικό κάθε σχέσης! Δεν το λεω φαλλοκρατικά, αλλά είμαι σίγουρος πως είναι από τις παραστάσεις που γελάς, ενίοτε με την καρδιά σου, και φεύγεις κατά τι σοφότερος και σοφότερη!

Θετικό είναι πως ο Κυριακίδης έβαλε και το κοινό στο παιχνίδι ζεσταίνοντας την ατμόσφαιρα. Μου αρέσει το διαδραστικό. Αντι να είναι ένα ψυχρό και αποστειρωμένο τύπου «εγω κάνω υψηλή τέχνη, δείτε με κοινό μου» είναι πιο οικείος ο «διάλογος».

Στα αρνητικά είναι πως κάποια στιγμή η παράσταση έκανε κοιλιά, στο σημείο που ο ηρωας «συνομιλεί» με τον άνθρωπο των σπηλαίων και πως δεν εξηγούνται όλα με το πρίσμα «ανδρας κυνηγός – γυναίκα νοικοκυρά – όλα είναι γραμμένα στο DNA». Μπορεί πολλές πτυχές να είναι αληθινές αλλά είναι ολίγον μονοδιάστατο. Εστω και ετσι όμως, τα ζευγάρια που θα το παρακολούθησουν θα εχουν ένα καλό ερέθισμα να βελτιώσουν τη σχέση τους. Πολλά από αυτά που θίγει, είναι βιώματα σε ολους μας. Δεν ήταν λίγοι οι θεατές που φώναξαν «πες τα μεγάλε»!

Η ερμηνεία του Βλαδίμηρου Κυριακίδη εχει καλές και κακές στιγμές. Σε κάποια σημεία αναγνώρισα τον Τάσο Πεζιρκιανίδη ( ! ), σε κάποια άλλα τον Πέτρο Φιλιππίδη και σε κάποια άλλα τον ίδιο!

Στο ερώτημα «να παω;» η γνώμη μου είναι καταφατική. Απαγορεύεται όμως η μπακουροπαρέα, επιβάλλεται η θηλυκή παρουσία! Είτε φιλική, είτε ακόμα καλύτερα το έτερον ήμισυ.

Το καλό είναι πως μετά την παράσταση ( όπως συνέβη και με την φίλη μου την Αργυρώ ) οι γυναίκες θα δυσκολευθούν πολύ να διαφωνήσουν μαζί σου!