ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΚΑ ΜΑΘΗΜΑΤΑ part 2

Η παραβολή των τροχών:

είχα μπεί στο πολυκατάστημα με μεγάλο αγχος. Αφενός γιατί δεν είχα ιδέα για τα προϊόντα, αφετέρου γιατι είχα αίσθημα ευθύνης. Οικογενειακός γνωστός ο προϊστάμενος και έπρεπε να τον βγάλω ασπροπροσωπο. Πάλεψα πολύ σκληρά. Ταξινόμησα και οργάνωσα και τις 4 αποθήκες του πολυκαταστήματος μόνος μου, μετά διάβασα όλα τα εγχειρίδια χρήσης όλων των συσκευών και σιγά σιγά έφτασα σε σημείο ο ατομικός μου τζίρος να είναι 10 φορές μεγαλύτερος και από των 3 συναδέλφων μου! Μαζι με τον προϊστάμενο έβλεπαν όλη μέρα ταινίες, έπαιζαν βιντεοπαιχνίδια και τρωγόπιναν ενώ εγω έτρεχα για τους πελάτες, το στοκ του καταστήματος, τις παραγγελίες και την αποθήκη. Είχα καταντήσει one man show. Μετά το πρώτο διάστημα είμασταν όλοι ευτυχισμένοι αλλά για διαφορετικούς λόγους. Ο προϊστάμενος με την παρέα του είχαν βρει έναν σούπερ χαμάλη για να αράζουν και εγώ γιατί προσέφερα και δεν μπορούσε ουδείς να μου πει περί βίσματος και προνομιακής μεταχείρισης λόγω γνωριμίας. Η αντίστροφη μέτρηση άρχισε όταν ήρθε ένα συγχαρητηριο φαξ ( δεν υπήρχαν mail τότε ) για την απόδοση μου και την απόφαση της εταιρείας να μου κάνει ένα καλο δώρο. Πως; Εσύ; Ακόμα δεν μπήκες; Μπα μπα… τότε κόπηκαν οι γλύκες και άρχισε ο ψυχολογικός πόλεμος, οι αρπαγές των πελατών, η ανα εβδομάδα ανακαίνιση της αποθήκης ( σωστα μαντεψατε για το ποιος την έκανε ) χμμ δεν μου αρέσει η βιτρίνα εδώ, άλλαξε τη κλπ.

Κάποια στιγμή αποφάσισα να γαβγίσω λίγο. Συζήτησαμε και τον ρώτησα γιατι τα τραβάω όλα αυτά. Έκανα ότι μπορουσα, στο δίκτυο κατάστημάτων είμασταν σε πωλήσεις στα πρώτα 3 καταστήματα σε όλη την Ελλάδα και ήθελα να μου πει σε τι έκανα λάθος.

Την παραβολή των τροχών μου λέει την ξέρεις; Ε; τι φρούτο ήταν αυτό πάλι.. όχι τόλμησα να πω. Λοιπόν άκου αγοράκι μου να μαθαίνεις. Όταν έχουμε ένα αυτοκίνητο που οι 3 τροχοί πάνε με 30 χλμ και ο ένας με 5, τον πετάμε. Όταν όμως έχουμε 3 τροχούς που πάνε με 30 χλμ και ο ένας με 60, ξέρεις τι κάνουμε; Σωστα. Και αυτόν τον πετάμε. Μεγάλο παιδί είσαι και καταλαβαίνεις.

Κατάλαβα. Δόξα τω θεω εκείνες τις μέρες μου έγινε μια επαγγελματική πρόταση όχι με φοβερες και τρομερες απολαβές αλλά πάνω κάτω τα ίδια. Δεν το σκέφτηκα και πολύ. Δήλωσα παραίτηση. Στην τελευταία μου μέρα ο προϊσταμενός μου δεν ήρθε καν. Πήγε σε ένα άλλο μαγαζί και έπαιζε βιντεοπαιχνίδια… κατέβηκα στα κεντρικα να παρω τα οφειλόμενα. Με το που με είδε ο διευθυντής δικτύου αμέσως με φώναξε στο γραφείο του. Γιατί φευγεις, με ρώτησε έκπληκτος. Αφου πας τοσο καλά, σε ανταμείψαμε και σε βλέπουμε και για πιο πέρα. Που πας; Του είπα. Μα δεν βλέπω κάτι καλύτερο. Μας αφήνεις για τα ίδια; Είσαι 1 χρόνο εδώ και πας τόσο καλά που θέλουμε να σε κανουμε προϊσταμενο. Έ, ξέρετε θέλω να αλλάξω επαγγελματικό κλάδο. Αστα αυτά και πες μου γιατί φεύγεις. Την παραβολή των τρόχων την ξέρετε κύριε Διευθυντα; τον ρώτησα. Για πες. Μπλα μπλα μπλα, μεγάλα παιδιά είμαστε και καταλαβαινόμαστε. Καταλαβε.

Αγόρι μου, να πας στο καλό και αν δεν σου πάνε καλά τα πράγματα εκει που θα πας, έλα όποτε θες να με βρεις. Είσαι ευπρόσδεκτος. Δεν χρειάστηκε να γυρίσω. Αυτό που χρειάστηκε ήταν λίγους μήνες αργότερα να απολυθεί ο προϊσταμενός μου.

Ήταν ο τροχός των 5 χλμ…