Τετάρτη 16 Μαΐου 2007

ΓΡΑΜΜΑ ΑΠΟ ΜΙΑ ΑΝΑΓΝΩΣΤΡΙΑ

Συχνα πυκνα λαμβανω mails σας.

Δεν θα τα κρινω γιατι μονο και μονο που καποιος αφιερωνει το χρονο του να μου στειλει ένα μηνυμα, καταρχην με τιμα και είναι ισως το πιο σημαντικο.

Με αφορμη προσφατο πονημα με τιτλο «Μαργαριτα» ελαβα ένα mail από μια αναγνωστρια του blog μου [ ΣΣ. Σε ευχαριστω πολύ πολύ ] που πιστευω ότι είναι το καλυτερο ολων οσων εχω παρει μεχρι σημερα.

Το παραθετω χωρις καμια περικοπη και προσεχως θα δημοσιευσω και την απαντηση που της εστειλα.

Για το τυπικον του θεματος, εκ των προτερων αναφερω πως πηρα την αδεια της για να σας το παραθεσω.

----Original Message Follows----

From:

To: Suspect

Subject: Hello Suspect! :)

Σάββατο βράδυ…όμορφο βράδυ και είμαι μέσα. Έβαλα να δω μία ταινία, κωμωδία κιόλας έτσι για να περάσει η ώρα και να γελάσω. Δεν μπορούσα όμως να συγκεντρωθώ, κάτι με έτρωγε και ήθελα να σου γράψω. Να σου πω μια δικιά μου εμπειρία για να καταλήξω εκεί που θέλω να καταλήξω.

Ο χρόνος έκλεισε άσχημα για μένα, πολλά προβλήματα οικογενειακά και προσωπικά. Έτσι είπα το 2007 να αρχίσω από το μηδέν, να κάνω μία νέα αρχή και όπου βγει. Θα ξανάφτιαχνα την ζωή μου. Ο Ιανουάριος ήταν ο χειρότερος μήνας και μέσα στην απόγνωσή μου, στην απελπισία μου και στην θολούρα μου βρήκα ένα site. Γνώρισα κάποιον. Ο τρόπος που τον γνώρισαν ήταν αυτός που ήθελα πάντα (όταν πρόκειται για διαδικτυακές γνωριμίες). Πρώτα η όλη φάση ξεκίνησε από τα γνωστά pm και έπειτα συνεχίσαμε σε IM messenger. Μιλάγαμε και οι ώρες περνούσαν νερό. Λέγαμε διάφορα, πράγματα που μας άρεσαν, όνειρα. Δεν είχαμε πει τίποτα προσωπικό, πέραν του ονόματός μας αλλά και αυτό ξεχασμένο το είχαμε και χρησιμοποιούσαμε το nickname μας. Ποτέ δεν μου άρεσε όταν η συζήτηση με έναν άγνωστο μέσω του ίντερνετ ξεκινούσε με τα κλισέ, πως σε λένε, που μένεις, τι σπουδάζεις, πόσο χρονών είσαι. Αρκετά τυπικά και βαρετά και στην φάση της γνωριμίας τα θεωρώ άχρηστα. Και έτσι με αυτόν δεν υπήρχαν αυτά τα τυπικά. Μου άρεσαν οι συζητήσεις μαζί του, χανόμασταν λίγο από την βαρετή καθημερινότητα. Μου άρεσε..δεν είχα όμως στο μυαλό να κάνω κάτι μαζί του. Ήθελα να γνωρίσω νέους ανθρώπους, να θυμηθώ πως είναι. Γιατί κάπου είχα ξεχάσει τον εαυτό μου και είχα ξεχάσει τι θέλω.

Συναντηθήκαμε. Η πρώτη συνάντηση είχα φανταστεί ότι θα ήταν με άλλα παιδιά από το site. Τελικά ήμασταν οι δυο μας. Άνετος, χαλαρός, ένιωθα λίγο αμήχανα. Δεν ήταν ο τύπος μου από άποψη εξωτερικής εμφάνισης, και όμως κάτι με είχε μαγνητίσει. Φάγαμε κάτι στα γρήγορα και πήγαμε για ποτάκι μετά. Εκεί ήρθε το πολιτισμικό σοκ. Όσα άτομα και αν είχα γνωρίσει κανένας δεν άκουγε blues…με πήγε στο μαγαζί που παίζει blues. «Που ήσουν όλη μου τη ζωή;» ήθελα να του πω. Αλλά ας μην το παρακάνουμε.

Αφού ξεπεράστηκε το στάδιο της αμηχανίας (όχι 100% και εμφανιζόταν που και που) συνεχίσαμε να μιλάμε. Υπήρχε καλή χημεία. Μετά από 3 μέρες ξανασυναντηθήκαμε, έκανα κοπάνα από τη δουλειά…ήμασταν 12 ώρες μαζί. Τα νούμερα δεν παίζουν ρόλο…οι 12 ώρες μου φάνηκαν σαν 12 λεπτά. Σε κάποιες στιγμές υπήρχε κάποια ζεστασιά, ζεστασιά που δεν έχουν δύο απλοί γνωστοί.

Συνεχίσαμε να επικοινωνούμε, να μιλάμε. Όχι κάθε μέρα, είχαμε και ανάποδο ωράριο. Όταν εγώ σχόλαγα από τη δουλειά, αυτός ξεκινούσε τη δικιά του. Δεν πτοηθήκαμε. Ένα βράδυ έτυχε να ήμαστε χάλια ψυχολογικά και οι δυο μας. Εγώ αποζητούσα μία αγκαλιά, αυτός αποζητούσε τη δική του ελευθερία από αυτά που τον βασάνιζαν. Αποφασίσαμε να συναντηθούμε το Σάββατο να πνίξουμε τον πόνο μας. Δεύτερο πολιτισμικό σοκ..μπαράκι που έπαιζε funk. Μιλήσαμε, ήπιαμε, γελάσαμε, χαζοκουνηθήκαμε στους ρυθμούς της μουσικής και τότε έκανε την κίνηση. Ήρθε πιο κοντά μου.

«Είσαι καλά;» μου λέει. Δεν τον άκουσα καλά μες τον πανικό και πλησίασα προς το μέρος του

«Δεν σ’ άκουσα»

«Ρώτησα αν είσαι καλά»

«Ε ναι είμαι…» και αυτό ήταν. Άλλοι λένε ότι ακούν την φιλαρμονική όταν φιλιούνται, εγώ άκουγα το “My Sharona” και χανόμουν.

Η βραδιά συνεχίστηκε λίγο ακόμα και πήγαμε σπίτι του. Συνεχίσαμε να χανόμαστε, δεν φτάσαμε μέχρι το τέλος όμως. Δεν γινόταν για τεχνικούς λόγους. Αν και ήθελα, δεν με ένοιαζε. Ήταν η πρώτη φορά που δεν με ένοιαζε…δεν με ένοιαζε πως θα εξελισσόταν το όλο θέμα. Τελικά αποκοιμηθήκαμε, το πρωί έπρεπε να φύγω γιατί είχα μία υποχρέωση με την μητέρα μου.

Ήμουν χαμένη, σε έναν δικό μου κόσμο. Όταν όμως επέστρεψα στην πραγματικότητα με έπιασε ένας πανικός. Είχα συνειδητοποιήσει ότι ήμουν ερωτευμένη μαζί του. Και τότε παύεις να νιώθεις και αρχίζεις να σκέφτεσαι. Τι αισθάνεται; Με έβλεπε μόνο για πήδημα της μία βραδιάς;

Δεν άντεξα την Τρίτη πέρασα από κει που δουλεύει. Ευτυχώς ήταν μόνος του, αν και πηγαινοερχόταν κόσμος. Μιλήσαμε αλλά δεν έθιξα το θέμα, περίμενα να δω τι θα κάνει.

«Δεν θα με φιλήσεις καθόλου;» του είπα σε κάποια φάση.

Κόλλησε λίγο, κόμπλαρε…αμηχανία…

«Δε γίνεται τώρα..είμαι στη δουλειά». Μετά κόμπλαρα εγώ…με κοιτούσε επίμονα. Μέχρι που ήρθε η ώρα να φύγω.

«Φεύγω…είναι η τελευταία σου ευκαιρία» του είπα και στεκόμουν στην πόρτα.

Με φίλησε..στα πεταχτά, γρήγορα μην μας πάρει κάποιο μάτι.

Τις επόμενες μέρες είχαμε μιλήσει μέσω ίντερνετ. Παρασκευή βραδάκι με παίρνει τηλ. Να τα πούμε και να μου κάνει την εξής ερώτηση:

«Σου έχω μία πρόταση, χωρίς να σημαίνει αυτό κάτι, θες αύριο το βράδυ να ρθεις να το περάσεις και να μείνεις εδω;»

Είχα κολλήσει, όχι για αυτό που με ρώτησε. Άλλες θα το έλεγαν θράσσος και ντροπή του. Μου άρεσε η ντομπροσύνη του. Η ευθύτητά του. Το εκτίμησα πολύ αυτό.

«Έχω κολλήσει τώρα, δεν μου έχουν ξανα-κάνει τέτοια πρόταση.» του λέω

«Ε ναι γιατί οι άλλοι όταν κάνουν μια τέτοια πρόταση κρύβουν χίλια δυο υπονοούμενα».

Δέχτηκα και πήγα. Είδαμε dvd, μιλήσαμε…ακόμη δεν είχαμε ανοιχτεί για τις ζωές μας. Πολύ επιφανειακά. Δεν θέλαμε και οι δύο. Δεν ήθελα να τον ρωτήσω κάτι και να τον πιέσω, ήθελα να ανοιχτεί μόνος του. Δεν ήθελα να του ανοιχτώ, είχα περάσει πολλά και είχε περάσει και κείνος πολλά από διάφορες νύξεις του. Θα ήταν συνετό να βαρύνουμε ο ένας τον άλλον με τα δικά του προβλήματα; Δεν ξέρω…ίσως τα λάθη των προηγούμενων σχέσεων βγαίνουν πάντα σε κάποια φάση της ζωής μας και σίγουρα στις επόμενες σχέσεις. Ήμασταν και οι δύο αρκετά επιφυλακτικοί.

Μετά από λίγο το πάθος μας κυρίευσε, και σε κάποια φάση πριν προλάβει να γίνει κάτι πιο βαρύ τον βλέπω να σταματάει και να είναι σκεφτικός.

«Τι έγινε;»

«Βρίσκομαι σε ένα δίλημμα αυτή τη στιγμή» μου είπε.

«Τι δίλημμα;»

Δεν μίλησε…ανασηκώθηκε και έκατσε στην μία πλευρά του κρεβατιού.

Τρόμαξα, φοβήθηκα, η πρώτη σκέψη που μου πέρασε από το μυαλό ήταν ότι θα ήταν με κάποια άλλη.

«Έχεις κάνει μαλακία;» του είπα. «Είσαι με άλλη;»

«Για να ξεκαθαρίσουμε αυτό το θέμα, όχι δεν είμαι με άλλη.»

Τον ξαναρώτησα. Σηκώθηκε και πήγε προς το παράθυρο. Σιγομουρμούριζε

«Μην το σκέφτεσαι…όχι καλύτερα τώρα που είναι αρχή, μπορεί να βγει σε καλό, μπορεί σε κακό…αλλά καλύτερα τώρα.»

Ήρθε και έκατσε δίπλα μου.

«Με έχεις προβληματίσει…» μου είπε

«Τι εννοείς;»

«Εννοώ ότι δεν περίμενα να φτάσουμε εδώ. Δεν είχα σκεφτεί να κάνω κάτι μαζί σου και όσο και αν σε θέλω πάρα πολύ αυτή τη στιγμή..αμφιβάλλω για όλα τα υπόλοιπα…»

Και από τότε άρχισε ο αποσυντονισμός. Δεν ήξερα τι να κάνω. Άλλες θα είχαν φύγει. Δεν έφυγα όμως. Γιατί δεν πίστεψα ότι το εννοούσε αυτό. Τουλάχιστον όχι 100%. Είχα αισθανθεί κάτι και είχα νιώσει κάτι από μέρους του…κάτι παραπάνω. Ίσως να μην ήταν σίγουρος και σκέφτηκα να του δώσω λίγο χρόνο.

Αποφασίσαμε και μάλιστα εγώ το πρότεινα…να το συνεχίσουμε στο χαλαρά. Να περνάμε καλά και όπου μας βγάλει. Ίσως αυτό να ήταν που με ψιλοσακάτεψε.

Συνεχίσαμε να βλεπόμαστε. Βγήκαμε 1 φορά με τον κολλητό του και άλλη μία φορά με τον άλλο του κολλητό και την κοπελιά του. Εκείνες τις 2 φορές δεν με είχε αγγίξει καθόλου. Νομίζω ότι δεν πρέπει να είχαν ιδέα για το τι συμβαίνει μεταξύ μας, τουλάχιστον για το ζευγάρι. Και αυτό με ενόχλησε… και άρχισα να μπερδεύομαι και να γίνομαι χάλια. Δεν ήθελα να πέσω πάλι. Είπα ότι το 2007 θα κάνω μια καινούρια αρχή.

Όμως συνέχισα να κάνω υπομονή. Γιατί ένιωθα κάτι παραπάνω από μέρους του. Ήμουν ερωτευμένη μαζί του και αρκετές φορές είχα νιώσει το ίδιο από αυτόν. Μηνύματα, στιγμές, αγκαλιές, επίμονες ματιές. Δεν ήταν το χαλαρά, έλα πάμε για ποτό και μετά να πηδηχτούμε και άντε στα σπίτια μας θα τα πούμε πάλι την επόμενη εβδομάδα. Αν ήταν δεν θα το είχα κρατήσει. Μια φορά και τέρμα.

Μια μέρα, δεν ήταν καλή μέρα και κάπου πληγώθηκα με μια αντίδρασή του. Σε άλλες στιγμές δεν θα με ενοχλούσε απλώς ήταν το κερασάκι στην τούρτα μου εκείνη τη μέρα. Του έστειλα μήνυμα «γάμα το γενικότερα, ας μην ξανασυναντηθούμε ποτέ». Το επόμενο βραδάκι πήγα στο θησείο για καφέ με 2 φίλους μου…να πούμε τους πόνους μας. Έφυγα με τον έναν είπαμε να περπατήσουμε να ξεδώσουμε. Παρασκευή βράδυ, πανικός στο θησείο…έπεσα φάτσα κάρτα μαζί του. Είχε βγει βόλτα με τον κολλητό του. Πήγα να σκάσω στα γέλια…life is a bitch και να μην θες να συναντηθείς. Η αμηχανία έδωσε ρεσιτάλ, εγώ να κοιτάζω κάτω, αυτός να κοιτάζει εμένα (μου το είπε ο φίλος μου) και ο κολλητός του να λέει καμιά κουβέντα να σπάσει τον πάγο.

Αφού χωρίστηκαν οι δρόμοι μας, μου έστειλε μήνυμα το ξημέρωμα και με ρώτησε αν θέλει να συναντηθούμε.

Συναντηθήκαμε, του είπα ότι αισθάνομαι κάτι πιο έντονο, αυτός όμως έπεμενε σ’ αυτό που μου είχε πει. Δεν είναι σε φάση, θέλει χαλαρά και περιμένει να του πω εγώ αν θέλω να συνεχίσουμε. Δεν απάντησα.

Είπα να το συνεχίσω. Δεν άντεξα πολύ. Ήμουν σε μια φάση παρανοϊκή. Έτσι μετά από μερικές μέρες και αφού τον είδα να έχει αρχίσει να «χάνεται» του έστειλα pm.

Δεν το ήθελα αυτό, αλλά ήξερα ότι αν τον έβλεπα δεν θα μπορούσα ποτέ να του πω αυτά που ένιωθα.

Τελικά ούτε και στο pm δεν κατάφερα να του τα πω.

Το μόνο που του είπα ήταν, αν θέλει να το λήξουμε ή όχι. Η κατάσταση με μπερδεύει και με πληγώνει και δεν θέλω να γίνω κομμάτια. Ότι εγώ αισθάνομαι κάτι πιο έντονο και ζητάω περισσότερα και ότι αυτός δεν αισθάνεται το ίδιο και δεν μπορεί να δώσει περισσότερα. Να τον περιμένω; Να μην τον περιμένω; Γουστάρει να είμαστε μαζί; Ναι ή όχι; Μία λέξη είναι.

Έκανε 3 μέρες να μου απαντήσει. Φάνηκαν 3 αιώνες. Η απάντησή του ήταν, αν θέλω να προλάβω κάτι χειρότερο και να το κόψουμε, ας το κάνουμε. Ότι μεταξύ των δύο άκρων επιλέγει τη μη-δέσμευση και ότι δεν θα αλλάξει κάτι από τη μεριά του, θα περιμένει να συναντηθούμε να δούμε ταινία, να πάμε για ποτό. Του αρέσει να με βλέπει και να κουβεντιάζει μαζί μου οτιδήποτε.

Στεναχωρήθηκα, έκλαψα, απογοητεύθηκα. Απογοητεύθηκα γιατί είχα πιστέψει ότι είχε αισθανθεί και αυτός κάτι και δεν θα το παρατούσε τόσο εύκολα. Έπεσα έξω. Τουλάχιστον το επόμενο πρωινό ξύπνησα πιο ανάλαφρη. Του μίλησα στο messenger του είπα ότι μου είχε λείψει αλλά δεν θέλω να τον δω τώρα για ευνόητους λόγους. Προσπάθησε να το ρίξει στο χαβαλέ για να διώξει το βαρύ κλίμα, προσπάθησα να το ρίξω και γω στο χαβαλέ. Δεν γινόταν όμως.

Πέρασαν κάποιες μέρες. Όσο περνούσε ο καιρός τόσο καλύτερα αισθανόμουν. Έχω βρει μία ψυχική ηρεμία. Με σκότωνε αυτό το χαλαρά. Έβαλα τα χεράκια μου και έβγαλα τα ματάκια μου. Όμως ηρέμησα. Δεν είμαι στην αμφιβολία. Θέλει; Δεν θέλει; Γιατί δεν θέλει; Έχω βρει την αισιοδοξία μου πάλι. Όπως και στις αρχές όταν τον γνώρισα. Του μίλησα πρόσφατα, του είπα ότι όταν ξεμπερδέψω με την δουλειά την επόμενη εβδομάδα να κανονίσουμε να συναντηθούμε. Έτσι αισθάνθηκα εκεινη τη στιγμή και έτσι έπραξα. Μου είπε ότι δεν επικοινωνούσε μαζί μου γιατί φοβόταν μήπως δεν ήθελα. Τελειώνει και αυτός την δουλειά του σε λίγες μέρες και περιμένει να συναντηθούμε.

Μου έχει λείψει. Μου έχει λείψει η παρέα του. Δεν ξέρω αν θα τον συναντήσω, σίγουρα όμως κάποια στιγμή θα γίνει (βλέπεις γνώρισα κόσμο από το site ε και όλο κάποια meetings γίνονται σε κάποιο θα είναι). Σίγουρα δεν είμαστε όπως ήμασταν και δεν ξέρω πως θα ήμαστε. Έχω κρατήσει αυτή τη σχέση όσο σύντομη και αν ήταν γιατί τα όμορφα σημεία της με γέμιζαν. Επίσης ήταν και είναι το μοναδικό άτομο που είμαι ο εαυτός μου.

Απλά αυτό το καταραμένο bad timing.

Και τώρα αναρωτιέμαι.

Τι συμβαίνει με τις σχέσεις; Τι συμβαίνει με τους ανθρώπους; Τι συμβαίνει με τους άνδρες;

Ανασφάλεια στα πάντα. Είναι αστείο και συνάμα τραγικό όταν περνάς όμορφα με κάποιον, σου αρέσει να τον βλέπεις και να συζητάς μαζί του, να τη βρίσκεις μαζί του στο σεξ και να του λές ότι δεν είσαι σε φάση, ή ότι δεν θέλεις δέσμευση. Μα δεν πας για γάμο. Είσαι μαζί με κάποιον επειδή γουστάρεις να είσαι. Εννοείται ότι δεν ξέρεις που θα είστε αύριο. Ζούμε σε τέτοιες εποχές που τίποτα δεν είναι σίγουρο. Γιατί να μην μπορούμε να ζούμε αυτά που νιώθουμε; Γιατί να βάζουμε εμπόδια και να μην αφήνουμε τους άλλους να μας πλησιάσουν; Όσο και αν έχουμε πληγωθεί από προηγούμενες σχέσεις. Γιατί να μην δίνουμε μια ευκαιρία στους άλλους, αλλά κυρίως στους εαυτούς μας;

Σκέφτομαι ότι αν του είχα πει επί λέξει ότι είμαι ερωτευμένη μαζί του, θα είχε πάρει δρόμο..θα έτρεχε και θα είχε φτάσει στη Ρουμανία.

Γιατί να φοβόμαστε τόσο πολύ;

Σόρρυ αν σε ζάλισα. Ανακάλυψα προσφάτως το blog σου και όποτε βρίσκω χρόνο στη δουλειά διαβάζω κάποιες από τις καταχωρήσεις σου. Απλώς μου ήρθε και θέλησα να μοιραστώ αυτή την εμπειρία μου μαζί σου. Να σου δώσω έμπνευση :P

Take care :)



2 Λογομαχιες:

Blondie είπε...

Σε αυτήν τί απάντησες;

Suspect είπε...

ε... χμμ....

αγαπητη ξανθια, ειναι το ακριβως απο πανω λινκ...

Δημοσίευση σχολίου

Γράψε ότι θέλεις με ευπρέπεια