Μια απο τις αγαπημενες μου στηλες σε πολιτικη εβδομαδιαια εφημεριδα ειναι οταν καποιος διασημος απαντα στην ερωτηση «τι μαθατε αυτη την εβδομαδα». Μου αρεσει η γραφη και η εποικοδομητικη αντιγραφη. Η εβδομαδα που περασε εμενα μου διδαξε 3 πραγματα που θελω να μοιραστω μαζι σας.
ΤΟ ΜΑΘΗΜΑ ΤΟΥ ΣΥΓΧΡΟΝΙΣΜΟΥ
Ειχα καιρο να βγω με εναν φιλο. Η ζωη του και η ζωη μου διαγει δυσκολες στιγμες, η καθημερινοτητα μας κερναει λυπες και σκορπαει τις χαρες και συναντηθηκαμε με αρχικη διαθεση «αντε να βρεθουμε για να μην παρεξηγηθουμε». Η μια ρακη εφερε την αλλη, η μουσικη υφανε ενα ζεστο στρωμα που μας τυλιξε και αρχισαμε να πιανουμε ισως την πιο δυνατη συζητηση που εχουμε κανει στα 13 χρονια γνωριμιας μας.
Βγαζαμε πολλα σωψυχα. Οικογενειακες καταβολες, εμπειριες θαμμενες στη ληθη, μαυρες παραστασεις, ποθους και επιθυμιες. Για ποτε περασαν 4 ωρες κανεις δεν το καταλαβε. Ο κοσμος ειχε φυγει και ηρθαν να κατσουν μαζι μας ο προσωπικος μου ποτοαναιμεικτης, η κουρασμενη σερβιτορα, ο τσεκαδορος και ο πορτιερης. Κοπηκε η κουβεντα, συνεχιστηκαν οι ρακιες, πιασαμε αναλαφρα αχαουχα θεματα, το ρολοϊ εγραψε εκτη και κατι ψιλα πρωινη και φυγαμε. Αμφοτεροι νοιωθαμε οτι το παζλ το ειχαμε αφησει στο αερα. Ο φιλος μου μαλιστα μεταξυ σοβαρου και αστειου μου ελεγε πως δεν ηθελε να ξαναπαμε σε γνωστο μου μαγαζι! Μετα απο λιγες μερες ξαναβγηκαμε. Ξαναπηγαμε σε γνωστους αλλα καλυτερα προετοιμασμενοι.
Μακρια απο τη μπαρα και σχετικα νωρις ωστε να τα πουμε ανετα. Τα ρακομελα πηγαν και ηρθαν, η μουσικη εξισου καλη αλλα οι «βαριες» προηγουμενες κουβεντες ποτε δεν ξαναβγηκαν. Η συναντηση μας ηταν πιο «πεζη» αυτη τη φορα. Κατι πηγα να πω, κατι πηγε να πει αλλα δεν εβγαινε. Ακομα κατηγορω τον εαυτο μου γιατι την προηγουμενη φορα επρεπε να ειχαμε φυγει να συνεχισουμε αλλου. Παρασυρθηκα απο τις ρακιες, ειπα «φευγουμε σε λιγο» μονο που το λιγο εγινε πολυ.
Μετα απο 13 χρονια, βρηκα μια μεγαλη στιγμη με έναν καλο μου φιλο. Και την πεταξα στον πατο του αδειου ποτηριου μου...
ΤΟ ΜΑΘΗΜΑ ΤΗΣ ΜΑΤΑΙΟΔΟΞΙΑΣ.
Συμμετεχω εδω και περιπου 6 χρονια στο φορουμ του www.aek.com Πριν απο λιγες μερες οταν «μιλουσα» στο msn με τον administrator, μετα την ερωτηση μου «ελα ρε, τι λεει», η απαντηση ηρθε κοφτα: ελα, καλα, πνιγομαι με αυτο και με παρεπεμπε στο λινκ με τις δημοπρασιες που γινονται για φιλανθρωπικους σκοπους. Μπηκα και ειδα οτι υπαρχουν μερικα καλουδια που ο καθενας μπορει να προσφερει ενα ποσο για να τα αποκτησει ( αυθεντικη φανελα ομαδας ποδοσφαιρου, μπασκετ, βολεϊ με υπογραφες παικτων κλπ ) και τα χρηματα πανε στον συλλογο προστασιας παιδιων που πασχουν απο νεοπλασματικες ασθενειες, «η πιστη».
Εξαιρετικο; Αμέσως αναρωτηθηκα τι θα μπορουσα να προσφερω και εγω. Ειδα οτι μεταξυ των αντικειμενων ηταν και ενα εισιτηριο του αγωνα ΑΕΚ-Γαλατα και προτεινα στον admin να εδινα και εγω κατι απο το δικο μου αρχειο. Ευτυχως που τα εχω οργανωμενα και αρχισα να πληκτρολογω αμεσως «εχω αυτο, εκεινο, το αλλο». Αυτα που επελεγησαν τελικα ηταν 2 εισιτηρια απο ιστορικα παιχνιδια της ομαδας μας. Το 3-3 με τη Ρεαλ Μαδριτης και το 7-1 του τελικου κυπελλου με τον αξιομαχο τοτε Απολλωνα. Το πρωτο ευνοητο, το δευτερο ειχε πολλα σημεια: ρεκορ για τελικο κυπελλου, επιστεγασμα των διαδοχικων αποκλεισμων του ΠΑΟ και του ΟΣΦΠ, παρακαλια απο 35.000 κοσμο στον Μπαγεβιτς και μονο στα γκολ ασχοληθηκαμε με το παιχνιδι, ειχαμε ως αντιπαλο τον νυν προεδρο και ενα απο τα καλυτερα παιχνιδια της ομαδας μας.
Με ρωτησε με ποιον μενω κοντα, απαντησα, στο καπακι ο αλλος με πηρε τηλ και δωσαμε ραντεβου για να τα παραδωσω. Και τοτε εγινε κατι που με ξαφνιασε. Τοσα χρονια, τα εισιτηρια τα ειχα θαψει σε εναν φακελο που απεξω ειχα γραψει «εισιτηρια γηπεδου αγωνιστικη περιοδος ταδε» και καθε χρονια και ο δικος της φακελος μαζι με σημειωμα με μερικα στατιστικα οπως σε ποσους αγωνες πηγα, τι αποτελεσματα ειχαμε, εντος/ εκτος εδρας και τα ειχα αφησει να αραχνιαζουν. Ουτε καν τα ειχα ξαναδει απο τοτε που τα ταξινομουσα και τα εβαζα στον φακελο. Και ομως... Τωρα που προσφερθηκα απο μονος μου να τα διαθεσω, κατι με τσιμπησε. Μεσα μου αντεδρασα. Μου περασε ακομα και η σκεψη να μην τα δωσω τελικα! Ξανακοιταγα το εισιτηριο με τη Ρεαλ. Σαν φιλμ περασαν απο μπροστα μου οι στιγμες πριν, μετα και κατα τη διαρκεια της μεγαλυτερης στιγμης της ομαδας μας τα τελευταια 20 χρονια. Το λυπηθηκα. Οχι ρε να το δωσω, αυτα ειναι ενθυμια ζωης... Μετα θυμηθηκα και τις στιγμες του τελικου. Βαθιλιθ, Τιμουρ, Ντανιελος, α ρε τι ομαδαρα ειχαμε....
Δεν το περιμενα να αντιδρουσε ετσι ο εαυτος μου. Το παλεψα λιγο, δεν μπορουσα να παρω πισω τον λογο μου, σκεφτηκα οτι ηταν ενα χαρτι που εμενα δεν μου προσεφερε τιποτα αλλα θα μπορουσε να βοηθησει σε κατι πολυ πιο σημαντικο και ετσι εφυγε απο τα χερια μου εστω και με μια απροσμενη δυσκαμψια...
Το μονο που εκανα για να το βουλωσει ο εαυτος μου ηταν να συμπληρωσω στο στατιστικο σημειωμα οτι «ειχα και το ταδε εισιτηριο που το εδωσα εκει για αυτο το σκοπο» Ευχομαι οταν καποτε θα δειχνω στα παιδια μου τα ΑΕΚ files μου, να επικροτησουν την ενεργεια μου. Για μενα είναι αργα πια…
ΤΟ ΜΑΘΗΜΑ ΤΟΥ ΠΑΡΑΣΚΗΝΙΟΥ
Τον τελευταιο καιρο στην εταιρεια που εργαζομαι ειχαμε αρκετες ανακαταταξεις. Αρκετοι συναδελφοι παραιτηθηκαν, νεα θυγατρικη εταιρεια δημιουργηθηκε, συναδελφοι μετακινηθηκαν και τωρα βρισκομαι σε ξεχωριστο χωρο με 15 ολους και ολους συναδελφους ( απο 100 τον Ιανουαριο του 2005) και τριτος σε παλαιοτητα. Στην εταιρεια γενικα εχω τη φημη οτι δεν ασχοληθηκα ποτε με τα παρασκηνια της, με τα κουτσομπολια της, με τις ιερες και ανιερες συμμαχιες και ολα αυτα που απαντα καθε παρατηρητης οταν σε οποιοδηποτε κοινωνικο υπο-συνολο υπαρχουν Ελληνες. Το δικο μου σκεπτεσθαι στον εργασιακο χωρο ειναι να συναναστρεφομαι με ατομα που εχουν χιουμορ, που μπορω να συννενοηθω – επικοινωνησω με σκοπο να κυλα ο χρονος ευχαριστα.
Τους τελευταιους μηνες εχουν αποχωρησει πολλοι. Μονο και μονο απο το τμημα μου με εχουν αποχαιρετησει 12 ατομα. Δεν ξερω ποσοι το εχετε αισθανθει, αλλα ειναι τουλαχιστον ειρωνικο, κατα μεσο ορο ενας καθε μηνα σε ενα χωρο 3χ3 να σου ευχεται «καλη τυχη». Και μετα να προσλαβμανεται άλλος που σε λιγο να σε χαιρετα και αυτος.. Καποιους που ψιλοξεχωρισα ηθελα να κανουμε παρεα και να μη χαθουμε. Μεχρι σημερα ουδεποτε τσακωθηκα με καποιον και οι μικροτριβες της καθημερινοτητας συνηθως λυνονταν με διαλογο και με ενα ανεκδοτο. Ετυχε λοιπον να βρεθουμε την Παρασκευη σε ενα γραφειο οι 3 αρχαιοι και μια και ελειπαν τα αφεντικα το ριξαμε στο κουτσομπολιο. Οι 2 μιλαγαν, εγω ακουγα γιατι υπηρχε και μια σημαντικη διαφορα. Οι 2 ηταν «οι ανθρωποι του προεδρου» ενω εγω ο πιο αδυναμος κρικος. Η κουβεντα διηρκησε οσο και ενας αγωνας ποδοσφαιρου.
Το ζουμι συνοψιζεται στα 4 παρακατω στοιχεια.
1. Η ευκολη διαγραφη. Μερικοι εκ των 12 συναδελφων του τμηματος οταν ηταν στην εταιρεια απολαμβαναν τον σεβασμο, ηταν στα πιο βαρια meetings με τα αφεντικα, ταξιδια στο εξωτερικο, στο brainstorming πρωτοι και καλυτεροι, τις προτασεις τους τις κοινοποιουσαν μονο στα αφεντικα και απεφευγαν να τις συζητησουν με τους αλλους, ενοιωθαν, εδειχναν και ηταν δυνατοι. Με τη φυγη τους ομως λες και ανοιξαν οι υπονομοι της αθηνας. Η χολη που ακουσα την Παρασκευη το απογευμα με εριξε απο τα συννεφα! Το ποσο ευκολα ξηλωνεται και σκυλευεται καθενας, δεν το πιστευα καν! Απο ανθρωπους που υποτιθεται πως τα πηγαιναν μια χαρα, δεν ειχαν ανταλλαξει ποτε βαριες κουβεντες και ζουσαν σε μια ωραια ατμοσφαιρα. Λες και εχεις ενα αλαβαστρινο κορμι και το πετας στη λιμνη με τα πιρανχας! Και δεν ξερεις τι να πιστεψεις και σε τι να βασιστεις. Τοτε που ηταν εδω και δεν τους κουνιοταν ανθρωπος ή τωρα που εκ του ασφαλους πεφτει η νεκροτομη; Για ποτε η προσφορα τους πεταχτηκε στα σκουπιδια, ουτε ο οποιοσδηποτε αθλητης του Τζεκου δεν θα τα καταφερνε τοσο γρηγορα. Η τελευταια εντυπωση που μου εμεινε ειναι οτι στη συγκεκριμενη συζητηση ετυχε και ημουν μπροστα. Αν δεν ημουν, τα ιδια και χειροτερα θα εκφεροντο και για μενα.
2. Πηγα πολλα χρονια πισω και αισθανθηκα οπως τοτε, στην πρωτη μου φορα. Ποσα πραγματα δεν ηξερα... Ακομα και οτι πισω απο την πλατη μου με κακολογουσαν στα αφεντικα! Και εγω που νομιζα οτι ειχαμε ενα ευχαριστο κλιμα που αντισταθμιζε τα προβληματα της εταιρειας και σε συζητησεις μου στον κυκλο μου ελεγα πως «μπορει να τριζει αλλα τουλαχιστον εχω καλους συναδελφους». Μου λεγαν ποσο σχολιαζονταν οτι «μα καλα, δεν καταλαβαινει οτι τον θαβουν; Χαμπαρι δεν παιρνει και νομιζει οτι ειναι φιλοι του;» Τι αφελης ημουν και θα συνεχισω να ειμαι θεε μου... Παραεμπιστευθηκα την κριση μου και εκανα λαθος. Νομιζα πως μου αρκει μια στοιχειωδης ευφυια ωστε να μπορω να ξεχωρισω το φιδι και τον φιλο. Οχι οτι τελικα μου κοστισε σε κατι αλλα με ενοχλει οτι δεν ειχα τη γνωση...
3. ανθρωπος που δεν εχει ενδιαφεροντα, ανθρωπος που ζει για να δουλευει και δεν δουλευει για να ζει, ανθρωπος που παντου τρωει σφαλιαρες και βρισκει μια γωνια που νοιωθει σημαντικος, διοχετευει την ενεργεια του σε χαζοπαιχνιδακια εξουσιας, ( να πω οτι ειμασταν στην κοκα κολα, παει στην ευχη...) σε ρουφιανιες, σε ιντριγκες, σε ισοπεδωτικα σχολια και στην εν γενει βλακεια που τον δερνει. Βλακεια που τον κανει να φαινεται σαν τον ορειβατη. Ο ορειβατης βλεπει τους ανθρωπους κατω πολυ μικρους. Αλλα και εκεινος φαινεται σαν μια κουκιδα εκει πανω... Απο τη μια αισθανθηκα ευτυχισμενος που δεν εβαλα στο κεφαλι μου τοσο αχρηστες και ψυχοφθορες πληροφοριες. Απο την αλλη αισθανθηκα αδυναμος.... βεβαια ο καθενας που διαβαζει το παρον μπορει να πει «σιγα το νεο ρε μεγαλε, τωρα το καταλαβες;» Το απροσδοκητο ειναι πως τοσα χρονια τιποτα δεν με προδιεθετε για τα παραπανω. Τιποτα δεν μου ελεγε πως οποιος αποχωρει απο μια εταιρεια, την επομενη μερα κρεμαται επι ξυλου. Προσωπικα για τα ατομα που εφυγαν, ειχα την ιδια αποψη πριν και μετα. Μαλλον ημουν ο μονος.
4. εκανα και τη σχετικη αναγωγη και το συμπερασμα που εξαγω ειναι οτι ολοι μας κατακρινουμε πολιτικους, δημοσιογραφους, δημοσιους λειτουργους – τους βγαλαμε και ταμπελα, διαπλεκομενους τους λεμε – και ολοι μας αγανακτουμε για το λαμογειν. Τελικα, ολοι μας κανουμε τα ιδια. Το μονο στοιχειο που διαφερει ειναι ο βαθμος επιρροης. Αλλος επιρεαζει 5 ατομα και αλλος 50.000. Αποφασισα να συνεχισω να μεινω το ιδιο αφελης και εξισου μακρια απο τα παρασκηνια.
Εστω και αν μια φορα στα 3,5 χρονια ταραχτω, κλονιστω και μεινω αποσβολωμενος, κερδιζω πολλα περισσοτερα και κυριως τη γαληνη του νου μου...
ΤΟ ΜΑΘΗΜΑ ΤΟΥ ΣΥΓΧΡΟΝΙΣΜΟΥ
Ειχα καιρο να βγω με εναν φιλο. Η ζωη του και η ζωη μου διαγει δυσκολες στιγμες, η καθημερινοτητα μας κερναει λυπες και σκορπαει τις χαρες και συναντηθηκαμε με αρχικη διαθεση «αντε να βρεθουμε για να μην παρεξηγηθουμε». Η μια ρακη εφερε την αλλη, η μουσικη υφανε ενα ζεστο στρωμα που μας τυλιξε και αρχισαμε να πιανουμε ισως την πιο δυνατη συζητηση που εχουμε κανει στα 13 χρονια γνωριμιας μας.
Βγαζαμε πολλα σωψυχα. Οικογενειακες καταβολες, εμπειριες θαμμενες στη ληθη, μαυρες παραστασεις, ποθους και επιθυμιες. Για ποτε περασαν 4 ωρες κανεις δεν το καταλαβε. Ο κοσμος ειχε φυγει και ηρθαν να κατσουν μαζι μας ο προσωπικος μου ποτοαναιμεικτης, η κουρασμενη σερβιτορα, ο τσεκαδορος και ο πορτιερης. Κοπηκε η κουβεντα, συνεχιστηκαν οι ρακιες, πιασαμε αναλαφρα αχαουχα θεματα, το ρολοϊ εγραψε εκτη και κατι ψιλα πρωινη και φυγαμε. Αμφοτεροι νοιωθαμε οτι το παζλ το ειχαμε αφησει στο αερα. Ο φιλος μου μαλιστα μεταξυ σοβαρου και αστειου μου ελεγε πως δεν ηθελε να ξαναπαμε σε γνωστο μου μαγαζι! Μετα απο λιγες μερες ξαναβγηκαμε. Ξαναπηγαμε σε γνωστους αλλα καλυτερα προετοιμασμενοι.
Μακρια απο τη μπαρα και σχετικα νωρις ωστε να τα πουμε ανετα. Τα ρακομελα πηγαν και ηρθαν, η μουσικη εξισου καλη αλλα οι «βαριες» προηγουμενες κουβεντες ποτε δεν ξαναβγηκαν. Η συναντηση μας ηταν πιο «πεζη» αυτη τη φορα. Κατι πηγα να πω, κατι πηγε να πει αλλα δεν εβγαινε. Ακομα κατηγορω τον εαυτο μου γιατι την προηγουμενη φορα επρεπε να ειχαμε φυγει να συνεχισουμε αλλου. Παρασυρθηκα απο τις ρακιες, ειπα «φευγουμε σε λιγο» μονο που το λιγο εγινε πολυ.
Μετα απο 13 χρονια, βρηκα μια μεγαλη στιγμη με έναν καλο μου φιλο. Και την πεταξα στον πατο του αδειου ποτηριου μου...
ΤΟ ΜΑΘΗΜΑ ΤΗΣ ΜΑΤΑΙΟΔΟΞΙΑΣ.
Συμμετεχω εδω και περιπου 6 χρονια στο φορουμ του www.aek.com Πριν απο λιγες μερες οταν «μιλουσα» στο msn με τον administrator, μετα την ερωτηση μου «ελα ρε, τι λεει», η απαντηση ηρθε κοφτα: ελα, καλα, πνιγομαι με αυτο και με παρεπεμπε στο λινκ με τις δημοπρασιες που γινονται για φιλανθρωπικους σκοπους. Μπηκα και ειδα οτι υπαρχουν μερικα καλουδια που ο καθενας μπορει να προσφερει ενα ποσο για να τα αποκτησει ( αυθεντικη φανελα ομαδας ποδοσφαιρου, μπασκετ, βολεϊ με υπογραφες παικτων κλπ ) και τα χρηματα πανε στον συλλογο προστασιας παιδιων που πασχουν απο νεοπλασματικες ασθενειες, «η πιστη».
Εξαιρετικο; Αμέσως αναρωτηθηκα τι θα μπορουσα να προσφερω και εγω. Ειδα οτι μεταξυ των αντικειμενων ηταν και ενα εισιτηριο του αγωνα ΑΕΚ-Γαλατα και προτεινα στον admin να εδινα και εγω κατι απο το δικο μου αρχειο. Ευτυχως που τα εχω οργανωμενα και αρχισα να πληκτρολογω αμεσως «εχω αυτο, εκεινο, το αλλο». Αυτα που επελεγησαν τελικα ηταν 2 εισιτηρια απο ιστορικα παιχνιδια της ομαδας μας. Το 3-3 με τη Ρεαλ Μαδριτης και το 7-1 του τελικου κυπελλου με τον αξιομαχο τοτε Απολλωνα. Το πρωτο ευνοητο, το δευτερο ειχε πολλα σημεια: ρεκορ για τελικο κυπελλου, επιστεγασμα των διαδοχικων αποκλεισμων του ΠΑΟ και του ΟΣΦΠ, παρακαλια απο 35.000 κοσμο στον Μπαγεβιτς και μονο στα γκολ ασχοληθηκαμε με το παιχνιδι, ειχαμε ως αντιπαλο τον νυν προεδρο και ενα απο τα καλυτερα παιχνιδια της ομαδας μας.
Με ρωτησε με ποιον μενω κοντα, απαντησα, στο καπακι ο αλλος με πηρε τηλ και δωσαμε ραντεβου για να τα παραδωσω. Και τοτε εγινε κατι που με ξαφνιασε. Τοσα χρονια, τα εισιτηρια τα ειχα θαψει σε εναν φακελο που απεξω ειχα γραψει «εισιτηρια γηπεδου αγωνιστικη περιοδος ταδε» και καθε χρονια και ο δικος της φακελος μαζι με σημειωμα με μερικα στατιστικα οπως σε ποσους αγωνες πηγα, τι αποτελεσματα ειχαμε, εντος/ εκτος εδρας και τα ειχα αφησει να αραχνιαζουν. Ουτε καν τα ειχα ξαναδει απο τοτε που τα ταξινομουσα και τα εβαζα στον φακελο. Και ομως... Τωρα που προσφερθηκα απο μονος μου να τα διαθεσω, κατι με τσιμπησε. Μεσα μου αντεδρασα. Μου περασε ακομα και η σκεψη να μην τα δωσω τελικα! Ξανακοιταγα το εισιτηριο με τη Ρεαλ. Σαν φιλμ περασαν απο μπροστα μου οι στιγμες πριν, μετα και κατα τη διαρκεια της μεγαλυτερης στιγμης της ομαδας μας τα τελευταια 20 χρονια. Το λυπηθηκα. Οχι ρε να το δωσω, αυτα ειναι ενθυμια ζωης... Μετα θυμηθηκα και τις στιγμες του τελικου. Βαθιλιθ, Τιμουρ, Ντανιελος, α ρε τι ομαδαρα ειχαμε....
Δεν το περιμενα να αντιδρουσε ετσι ο εαυτος μου. Το παλεψα λιγο, δεν μπορουσα να παρω πισω τον λογο μου, σκεφτηκα οτι ηταν ενα χαρτι που εμενα δεν μου προσεφερε τιποτα αλλα θα μπορουσε να βοηθησει σε κατι πολυ πιο σημαντικο και ετσι εφυγε απο τα χερια μου εστω και με μια απροσμενη δυσκαμψια...
Το μονο που εκανα για να το βουλωσει ο εαυτος μου ηταν να συμπληρωσω στο στατιστικο σημειωμα οτι «ειχα και το ταδε εισιτηριο που το εδωσα εκει για αυτο το σκοπο» Ευχομαι οταν καποτε θα δειχνω στα παιδια μου τα ΑΕΚ files μου, να επικροτησουν την ενεργεια μου. Για μενα είναι αργα πια…
ΤΟ ΜΑΘΗΜΑ ΤΟΥ ΠΑΡΑΣΚΗΝΙΟΥ
Τον τελευταιο καιρο στην εταιρεια που εργαζομαι ειχαμε αρκετες ανακαταταξεις. Αρκετοι συναδελφοι παραιτηθηκαν, νεα θυγατρικη εταιρεια δημιουργηθηκε, συναδελφοι μετακινηθηκαν και τωρα βρισκομαι σε ξεχωριστο χωρο με 15 ολους και ολους συναδελφους ( απο 100 τον Ιανουαριο του 2005) και τριτος σε παλαιοτητα. Στην εταιρεια γενικα εχω τη φημη οτι δεν ασχοληθηκα ποτε με τα παρασκηνια της, με τα κουτσομπολια της, με τις ιερες και ανιερες συμμαχιες και ολα αυτα που απαντα καθε παρατηρητης οταν σε οποιοδηποτε κοινωνικο υπο-συνολο υπαρχουν Ελληνες. Το δικο μου σκεπτεσθαι στον εργασιακο χωρο ειναι να συναναστρεφομαι με ατομα που εχουν χιουμορ, που μπορω να συννενοηθω – επικοινωνησω με σκοπο να κυλα ο χρονος ευχαριστα.
Τους τελευταιους μηνες εχουν αποχωρησει πολλοι. Μονο και μονο απο το τμημα μου με εχουν αποχαιρετησει 12 ατομα. Δεν ξερω ποσοι το εχετε αισθανθει, αλλα ειναι τουλαχιστον ειρωνικο, κατα μεσο ορο ενας καθε μηνα σε ενα χωρο 3χ3 να σου ευχεται «καλη τυχη». Και μετα να προσλαβμανεται άλλος που σε λιγο να σε χαιρετα και αυτος.. Καποιους που ψιλοξεχωρισα ηθελα να κανουμε παρεα και να μη χαθουμε. Μεχρι σημερα ουδεποτε τσακωθηκα με καποιον και οι μικροτριβες της καθημερινοτητας συνηθως λυνονταν με διαλογο και με ενα ανεκδοτο. Ετυχε λοιπον να βρεθουμε την Παρασκευη σε ενα γραφειο οι 3 αρχαιοι και μια και ελειπαν τα αφεντικα το ριξαμε στο κουτσομπολιο. Οι 2 μιλαγαν, εγω ακουγα γιατι υπηρχε και μια σημαντικη διαφορα. Οι 2 ηταν «οι ανθρωποι του προεδρου» ενω εγω ο πιο αδυναμος κρικος. Η κουβεντα διηρκησε οσο και ενας αγωνας ποδοσφαιρου.
Το ζουμι συνοψιζεται στα 4 παρακατω στοιχεια.
1. Η ευκολη διαγραφη. Μερικοι εκ των 12 συναδελφων του τμηματος οταν ηταν στην εταιρεια απολαμβαναν τον σεβασμο, ηταν στα πιο βαρια meetings με τα αφεντικα, ταξιδια στο εξωτερικο, στο brainstorming πρωτοι και καλυτεροι, τις προτασεις τους τις κοινοποιουσαν μονο στα αφεντικα και απεφευγαν να τις συζητησουν με τους αλλους, ενοιωθαν, εδειχναν και ηταν δυνατοι. Με τη φυγη τους ομως λες και ανοιξαν οι υπονομοι της αθηνας. Η χολη που ακουσα την Παρασκευη το απογευμα με εριξε απο τα συννεφα! Το ποσο ευκολα ξηλωνεται και σκυλευεται καθενας, δεν το πιστευα καν! Απο ανθρωπους που υποτιθεται πως τα πηγαιναν μια χαρα, δεν ειχαν ανταλλαξει ποτε βαριες κουβεντες και ζουσαν σε μια ωραια ατμοσφαιρα. Λες και εχεις ενα αλαβαστρινο κορμι και το πετας στη λιμνη με τα πιρανχας! Και δεν ξερεις τι να πιστεψεις και σε τι να βασιστεις. Τοτε που ηταν εδω και δεν τους κουνιοταν ανθρωπος ή τωρα που εκ του ασφαλους πεφτει η νεκροτομη; Για ποτε η προσφορα τους πεταχτηκε στα σκουπιδια, ουτε ο οποιοσδηποτε αθλητης του Τζεκου δεν θα τα καταφερνε τοσο γρηγορα. Η τελευταια εντυπωση που μου εμεινε ειναι οτι στη συγκεκριμενη συζητηση ετυχε και ημουν μπροστα. Αν δεν ημουν, τα ιδια και χειροτερα θα εκφεροντο και για μενα.
2. Πηγα πολλα χρονια πισω και αισθανθηκα οπως τοτε, στην πρωτη μου φορα. Ποσα πραγματα δεν ηξερα... Ακομα και οτι πισω απο την πλατη μου με κακολογουσαν στα αφεντικα! Και εγω που νομιζα οτι ειχαμε ενα ευχαριστο κλιμα που αντισταθμιζε τα προβληματα της εταιρειας και σε συζητησεις μου στον κυκλο μου ελεγα πως «μπορει να τριζει αλλα τουλαχιστον εχω καλους συναδελφους». Μου λεγαν ποσο σχολιαζονταν οτι «μα καλα, δεν καταλαβαινει οτι τον θαβουν; Χαμπαρι δεν παιρνει και νομιζει οτι ειναι φιλοι του;» Τι αφελης ημουν και θα συνεχισω να ειμαι θεε μου... Παραεμπιστευθηκα την κριση μου και εκανα λαθος. Νομιζα πως μου αρκει μια στοιχειωδης ευφυια ωστε να μπορω να ξεχωρισω το φιδι και τον φιλο. Οχι οτι τελικα μου κοστισε σε κατι αλλα με ενοχλει οτι δεν ειχα τη γνωση...
3. ανθρωπος που δεν εχει ενδιαφεροντα, ανθρωπος που ζει για να δουλευει και δεν δουλευει για να ζει, ανθρωπος που παντου τρωει σφαλιαρες και βρισκει μια γωνια που νοιωθει σημαντικος, διοχετευει την ενεργεια του σε χαζοπαιχνιδακια εξουσιας, ( να πω οτι ειμασταν στην κοκα κολα, παει στην ευχη...) σε ρουφιανιες, σε ιντριγκες, σε ισοπεδωτικα σχολια και στην εν γενει βλακεια που τον δερνει. Βλακεια που τον κανει να φαινεται σαν τον ορειβατη. Ο ορειβατης βλεπει τους ανθρωπους κατω πολυ μικρους. Αλλα και εκεινος φαινεται σαν μια κουκιδα εκει πανω... Απο τη μια αισθανθηκα ευτυχισμενος που δεν εβαλα στο κεφαλι μου τοσο αχρηστες και ψυχοφθορες πληροφοριες. Απο την αλλη αισθανθηκα αδυναμος.... βεβαια ο καθενας που διαβαζει το παρον μπορει να πει «σιγα το νεο ρε μεγαλε, τωρα το καταλαβες;» Το απροσδοκητο ειναι πως τοσα χρονια τιποτα δεν με προδιεθετε για τα παραπανω. Τιποτα δεν μου ελεγε πως οποιος αποχωρει απο μια εταιρεια, την επομενη μερα κρεμαται επι ξυλου. Προσωπικα για τα ατομα που εφυγαν, ειχα την ιδια αποψη πριν και μετα. Μαλλον ημουν ο μονος.
4. εκανα και τη σχετικη αναγωγη και το συμπερασμα που εξαγω ειναι οτι ολοι μας κατακρινουμε πολιτικους, δημοσιογραφους, δημοσιους λειτουργους – τους βγαλαμε και ταμπελα, διαπλεκομενους τους λεμε – και ολοι μας αγανακτουμε για το λαμογειν. Τελικα, ολοι μας κανουμε τα ιδια. Το μονο στοιχειο που διαφερει ειναι ο βαθμος επιρροης. Αλλος επιρεαζει 5 ατομα και αλλος 50.000. Αποφασισα να συνεχισω να μεινω το ιδιο αφελης και εξισου μακρια απο τα παρασκηνια.
Εστω και αν μια φορα στα 3,5 χρονια ταραχτω, κλονιστω και μεινω αποσβολωμενος, κερδιζω πολλα περισσοτερα και κυριως τη γαληνη του νου μου...
0 Λογομαχιες:
Δημοσίευση σχολίου
Γράψε ότι θέλεις με ευπρέπεια